ေပါင္းသင္းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း၃၀ ႐ွိၿပီျဖစ္တဲ့ လင္မယားစံုတြဲအို က ေ႐ွ႕ေနဆီသြားၿပီး ကြာ႐ွင္းဖို႔စီစဥ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ လက္ထက္ၿပီးကတည္းက သေဘာထားမတိုက္ဆိိုင္လို႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့တာဟာခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ ခုေတာ့ သားသမီးေတြက ႀကီးလာၾကၿပီ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကို ရပ္တည္ႏိုင္ၾကၿပီဆိုၿပီး ကြာ႐ွင္းဖို႔ျဖစ္လာၾကတယ္။ အိုမင္းၿပီျဖစ္ေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ဘ၀ရဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းဖို႔ သေဘာတူၾကတယ္။ ကြာ႐ွင္းအၿပီး ေ႐ွ႕ေန၊ အဘိုးႀကီး ႏွင့္ အဘြားႀကီးတို႔ ေနာက္ဆံုးညစာကိုအတူစားၾကတယ္။ စားေနခိုက္မွာ ၾကက္ကင္လာခ်ေတာ့ အဘိုးႀကီးက ခ်က္ခ်င္းကို ၾကက္ေပါင္ယူၿပီး အဘြားႀကီးကိုေပးလိုက္တယ္ `ေရာ့ မင္းအႀကိဳက္ဆံုး ၾကက္ေပါင္´။ ေ႐ွ႕ေနက ေအာ္ သူတို႔ ခ်စ္ၾကပါေသးတယ္။ ကြာ႐ွင္းတာျပန္႐ုပ္သိမ္းေကာင္း႐ုပ္သိမ္းလိုက္မယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘြားႀကီးက `ငါနင့္ကိုခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ့အခ်စ္က ကိုယ္ထင္တာကိုပဲလုပ္တယ္ ငါ့ရဲ့စိတ္ကိုနားမလည္ဘူး။ နင္ေျပာရင္ နင္လုပ္ရင္ ဘာမဆိုဟုတ္ေနတာပဲ။ ငါ့ရဲ့ခံစားခ်က္ကို မထည့္တြက္ဘူး။ နင္မသိဘူးလား ၾကက္ေပါင္ဆိုတာ ငါ့အမုန္းဆံုးပဲေလ။´
အဘိုးႀကီးက `မင္း က ငါမင္းကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ကို မင္းလံုး၀နားလည္မႈမေပးခဲ့တာ။ မင္းသေဘာက်ေအာင္ ငါဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာကို ငါအၿမဲစဥ္းစားေနတာ။ ငါအႀကိဳက္ဆံုး အေကာင္းဆံုးကို မင္းအတြက္ ငါခ်န္ထားေပးတယ္။ ၾကက္ေပါင္ဆိုတာ ငါအႀကိဳက္ဆံုးကြ´ ။
ဒီေလာက္ခ်စ္ၾကတဲ့ လင္မယားက ကြာ႐ွင္းၾကၿပီ။ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားစြားနဲ႔ လမ္းခြဲၿပီး အိမ္ကို ျပန္သြားၾကတယ္။
အဘိုးႀကီးအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္ယာထဲမွာ ဟိုဘက္လွည့္လိုက္ဒီဘက္လွည့္လိုက္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ အရမ္းခံစားေနရတယ္။ အဘြားႀကီးကို အရမ္းသတိရမိေနတယ္။ ယူက်ံဳးမရေတြျဖစ္ေနတယ္။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ သူအဘြားႀကီးကို သူဖုန္းဆက္ေပးတယ္။ အဘြားႀကီးသိတယ္ အဘိုးႀကီးပဲဆက္လာမယ္ဆိုတာကို ဖုန္းမကိုင္ပဲ အဘိုးႀကီး သူ႔အေပၚနားမလည္တာေတြကို ေတြးၿပီး စိတ္ဆိုးေနတယ္။ အဘိုးႀကီးအသံ သူမၾကားခ်င္ဘူး။ ဖုန္းသံကအၾကာႀကီးကိုျမည္ေနခဲ့တယ္။။ အဘြားႀကီးမကိုင္ဘူး။ မာနတစ္ခုနဲ႔ေပါ့။ သူဖုန္းႀကိဳးကိုျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီးကေတာ့ ေအးစက္ေနတဲ့ဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး အဘြားႀကီးအသံကိုၾကားရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ရင္ဘက္ကို ဓါးနဲ႔လာခြဲထားသလို သူခံစားေနရတယ္။ ဘယ္လိုမွခံစားလို႔မရေတာ့ဘူး။ အမွန္ေတာ့ အဘြားႀကီးလဲ အရမ္းကို၀မ္းနည္းေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဘိုးႀကီးမွာ ႏွလံုးေရာဂါ႐ွိတာကို ေမ့သြားတယ္။
ေနာက္တရက္မနက္မွာ အဘိုးႀကီး ဖုန္းေလးကိုင္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ဆံုးသြားတယ္။ အဘြားႀကီး ဘယ္လိုမွမယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕မာနတစ္ခုနဲ႕……။ မာနေၾကာင့္ သူရဲ့အခ်စ္ဆံုးလူတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားတယ္။ သူဘယ္လိုေအာ္ေခၚေနပါေစ အဘိုးႀကီးမၾကားေတာ့ဘူး။
အဘိုးႀကီးသူ႔အတြက္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေသတမ္းစာျဖစ္တယ္။ အဘြားႀကီးနံမည္နဲ႔ ေငြစုစာအုပ္တစ္အုပ္ သူတို႔ လက္ထက္စက သိန္း၁၀၀ ႐ွိတဲ့ ေငြစုစာအုပ္နဲ႔ေပါ့။ စာထဲမွာ “ ဒီစာကိုဖတ္တဲ့အခ်ိန္ငါအေ၀းတစ္ေနရာမွာေပါ့။ မင္းအေပၚဂ႐ုစိုက္တဲ့စိတ္ကေတာ့ မေပါ့သြားပါဘူး။ မင္းတစ္ေယာက္ကိုပဲ တကယ္ကို စြဲစြဲလန္းလန္းခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဒီေငြေတြကလည္း ငါ့ကုိယ္စား မင္းကို ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ရည္႐ြယ္ၿပီးထားခဲ့တာပါ။ မင္းကို ထာ၀ရခ်စ္တဲ့….”
စာကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ အဘြားႀကီးအစကထင္ထားတဲ့ လူေပါင္းမွားၿပီဆိုတဲ့အေတြးကို သူ႔ကိုသူအျပစ္တင္ေနတယ္။ သူလူေပါင္းမမွားပါဘူး။ လူေ႐ြးလဲမမွားပါဘူး။ သူ႔ကို ထာ၀ရျမတ္ႏိုးတဲ့သူကို သူပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာပါ။
ကိုယ့္ရဲ့မာနေတြကိုခ်သင့္ရင္ခ်။ နားလည္မႈေတြနဲ႔ ခြင့္လြတ္မႈေတြနဲ႔ လြမ္းျခံဳထားလိုက္ရင္ အျပစ္ေတြျမင္ေနမွာမဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ရင္ သင္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့သူရဲ့ ငါမင္းကိုသိပ္ခ်စ္တာပဲ ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားေတာင္ သင္ၾကားလိုက္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခု ႏႈိးေဆာ္ခ်င္တာကေတာ့ သင့္ရဲ့အခြင့္အေရးေတြကို လက္လြတ္မဆံုး႐ႈံးေစပါနဲ႔။ သူ႔သိသြားေအာင္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ႔ ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္းကိုေျပာလိုက္ပါ။ သူလက္ခံမယ္ဆိုရင္ေပါ့…
ေရးသားသူ-novemberpearl(ႏို၀င္ဘာပုလဲ)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment